Vandaag is het dan ein-de-lijk zover! Op deze dag heb ik lang gewacht. Nou ja, voor mijn gevoel dan. In realiteit was het misschien een klein maandje, maar als je weet dat je een goed stuk grond hebt gevonden wil je daar natuurlijk graag gaan zoeken. Als je dan moet wachten duurt het lang. De laatste keer dat we hier waren stond het gras erg hoog, dus we konden niet echt lekker zoeken. Maar op het stukje waar wij wel konden zoeken vonden we hele mooie munten en zelfs een zilveren rijdersschelling.
Inhoudsopgave
100% kans op een verloren dag
Alles leek echter tegen te zitten. Ik heb de hele week op buienradar gekeken wat het weer ging doen. Maandag, 70% kans op regen. Dinsdag, 80% kans op regen. Woensdag, 90% kans op regen. Donderdag, 100% kans op regen, en onweer. En deze voorspellingen zijn daarna niet meer beter geworden.
Zaterdagochtend. Ah, nog maar 90% kans op regen en onweer. Dat scheelt toch weer 10% kans om doorweekt te raken! Toch nog een positief vooruitzicht.
Uiteraard sta ik gewoon lekker vroeg op. Optimistisch als ik ben probeer ik de zoekgoden en de weergoden elkaar lief aan te laten kijken, in de hoop dat ze begrijpen hoe belangrijk deze dag voor ons is.
Een beetje regen maakt niet zoveel uit, maar het vooruitzicht van onweer baart me zorgen. Schatgraven is leuk, maar op een gigantisch open stuk land met onweer gaan lopen is gewoonweg niet veilig, en we willen niemand in een onveilige situatie brengen.
Ik stuur Fred een appje om te kijken of hij al wakker is, en om te peilen waar we staan. Ondertussen kijk ik naar buiten om te zien of het noodweer al toeslaat. Geen druppel te bekennen.
Ik krijg een bericht van Joop. Joop en Jopie hebben de buienradar ook in de gaten gehouden. Ze besluiten geen risico te nemen en laten weten er volgende keer weer bij te zijn. Potver! Dat zijn de eerste afzeggers.
Inmiddels is Fred uit zijn schoonheidsslaapje ontwaakt. Ook bij Fred is het weer niet zoals voorspeld is. We hebben verder nog geen afzeggers, dus we besluiten het erop te wagen. Mocht het echt uit de hand lopen, dan stoppen we gewoon.
Ondertussen komen er meer appjes binnen. Manuella en Eelco zijn al onderweg. Berndjan is al onderweg. Sem is al onderweg.
In het afwachtende proces heb ik mijn spullen nog niet ingepakt. Ik mag wel opschieten! Onderweg naar het beloofde land kijk ik angstvallig om mij heen om te zien of zich ergens donkere wolken verzamelen die onze zoekdag kunnen verpesten. Nog steeds, geen druppel te bekennen.
Mythische schatgravers
Normaal gesproken ben ik altijd te vroeg of mooi op tijd. Vandaag ben ik wat later. Ik ben onder andere verantwoordelijk voor de koffie en thee. Daarnaast, weet elke detectorist, gaat er een heel arsenaal aan spullen mee op zo’n zoekdag.
Als ik op 3 minuten afstand van de zoeklocatie ben belt Fred mij. Waar ik blijf? Berndjan heeft warme croissantjes meegenomen. Berndjan neemt altijd lekkere dingetjes mee namelijk. Ooooh lekker!! Niet heel gezond en ook niet geheel in lijn met mijn doelen voor dit jaar, maar een warm croissantje gaat er vandaag wel in. Zeker nu ik in mijn haast en enthousiasme ben vergeten te ontbijten.
Ik gedachten zie ik voor me hoe we allemaal nog even lekker aan de koffie en warme croissantjes gaan. Sterke verhalen vertellen over vondsten uit het verleden, samen rond een kampvuurtje.
Fred op zijn gitaar. Paul zingt zachtjes op de achtergrond liedjes over mythische schatgravers, waarvan de aanwezigheid op koude en mistige dagen op de akkers nog steeds voelbaar is. Verhalen over stemmen die detectoristen door de koptelefoons tijdens het zoeken waarnemen, en die hen toefluisteren; ”zoek daar” en ”dat is een zilvertoon”, waardoor zij vervolgens grote verloren schatten uit het verleden terug vonden. Schatten die ooit zijn begraven door piraten, tempeliers en koningen.
Maar aangekomen is de realiteit anders. De croissantjes zijn inmiddels, in 3 minuten tijd, koud geworden. Het grootste gedeelte van de groep loopt al verspreid over het veld te zoeken. Geen gitaar. Geen liedjes. Geen kampvuur.
Alleen Fred, Manuella en Eelco staan nog te kletsen bij de auto’s. In ieder geval een klein warm onthaal. Na een kopje koffie besluiten wij ook om te beginnen met zoeken.
De eerste vondst, een heilighanger
Het duurt niet lang of ik hoor de eerste gil. Het klinkt als een vrouwengil, dus ik kijk direct naar Fred, maar hij was het niet. Het was Manuella, en ze kijkt heel blij. Manuella lijkt niet snel onder de indruk te zijn van vondsten, maar in dit geval wel. Het moet dus wel iets moois zijn. We lopen haar tegemoet. Wij zijn nu ook wel heel erg benieuwd wat het is. ”Deze spaar ik!!” roept ze vanaf een afstandje, maar het is ons nog steeds niet helemaal duidelijk wat ze in haar hand heeft. Als we bijna bij haar zijn roept ze ”Een heilighanger!” En wat voor een zeg. Super licht en in prachtige staat.
Niet lang na de prachtige heilighanger van Manuella hoor ik weer een gil. Ik kijk weer naar Fred. Dit keer was hij het wel. Fred heeft ook een mooie vondst, dat kan ik aan zijn gezicht zien. Een prachtige vondst zelfs. Fred vind met vlagen. Zo vind hij heel lang niets, en dan ineens een prachtige middeleeuwse munt waarmee hij in de krant staat. Dan vind hij weer een hele poos niets, en dan allemaal zilveren vondsten.
Zilver naairing
Vandaag is zo’n dag dat Fred allemaal mooie dingen vind. Zijn eerste prachtige vondst van vandaag is een zilveren naairing met allemaal mooie tekeningen van dieren erop. Echt geweldig. Dit is overigens niet de eerste keer dat Fred een zilveren naairing vindt. Een aantal maanden geleden was hij ook al de gelukkige vinder van een prachtig exemplaar. Deze zal daar mooi naast staan in zijn nieuwe vitrinekast.
We hebben tot zover nog niet veel informatie kunnen vinden. Maar na een Google zoekopdracht vond ik een soortgelijke naairing met dezelfde afbeeldingen uit het jaar 1820. De details en staat van de zilveren naairing zijn werkelijk fenomenaal. Ongelofelijk hoe mooi zoiets blijft na zoveel jaar in de grond te hebben gelegen. Hier een foto van de naairing nadat hij schoongemaakt is.
Zilveren VOC knoop
Het regent vondsten op dat moment. De een na de andere detectorist komt aangelopen met een nieuwe schat. Sem is vandaag ook met ons mee. Met zijn Garret loopt hij lekker in zijn eigen wereldje over het land heen te struinen. Sem heeft al een aantal mooie munten gevonden en hij heeft veel kennis van vondsten. Hij verteld dat hij graag archeoloog wilt worden. Hij is goed op weg, ga zo door Sem!
Op een gegeven moment komt Sem in flinke pas naar ons toe. Hij kijkt blij verschrikt. Weer zilver? Weer een prachtige vondst? Sem is de gelukkige vinder en nieuwe eigenaar van een prachtige zilveren VOC knoop. Hij staat helemaal te trillen en kan het zelf nog niet helemaal geloven. De VOC is opgericht in 1602 en opgeheven in 1798. Dat maakt deze knoop dus minimaal 225 jaar oud. Aan de blijdschap van Sem te zien denk ik zomaar dat deze knoop nog lang in zijn vitrine zal liggen.
Zilveren munten
Zilveren munten vinden we uiteraard ook. Nou ja, uiteraard. Dat is niet zo vanzelfsprekend natuurlijk, maar op een dag als vandaag kijk ik nergens meer van op. Zelf mag ik ook nog een zilveren munt vinden. Een zilver dubbeltje! Ik heb er niet eens voor hoeven graven, hij lag gewoon aan de oppervlakte. Ik vind deze zilveren munten wel vaker, en elke keer vind ik het weer fantastisch. Sowieso vind ik oud Nederlands geld leuk om te vinden, ook guldens van nikkel. Het heeft gewoon veel meer charme en uitstraling dan het nieuwe grauwe eurogeld. Maar dit is slechts mijn mening.
Zilveren Wilhelmina dubbeltjes
De zilveren Wilhelmina muntjes zijn niet zo veel waard, maar de Zilveren Willem 2 en Willem 3 dubbeltjes kunnen een paar tientjes tot wel honderden euro’s waard zijn, afhankelijk van de staat van de zilveren munten. In 1818 zijn er 48 proefdrukken geslagen van de Willem 1 munt. Deze kunnen tot wel tienduizenden euro’s waard zijn. Misschien even in je collectie kijken of zo’n zeldzaam zilveren muntje er tussen zit. Het zal je maar gebeuren he?
Nog meer zilveren munten
Fred blijft natuurlijk niet achter en graaft ook een zilveren munt op. Een zilver 2 stuiver stuk. Helaas is de datum niet goed leesbaar, en lijkt de munt te zijn gebroken, of gesnoeid. Maar het blijft een geweldige vondst! Vroeger ”snoeiden” mensen de munten weleens. Dat wil zeggen dat ze een stukje van de munt afknipten om op die manier wat zilver te bewaren (stelen) als appeltje voor de dorst. Mocht je je afvragen waarom de munt er zo bekrast uitziet, het leek Fred een goed idee om de munt even met een Dremel schoon te maken.. Hij is schoon geworden hoor Fred! Alles is eraf. Letterlijk.
Zilveren munten dukaat
Ook Manuella vind nog een prachtige zilveren munt. Daar ben ik wel een beetje jaloers op, gezond jaloers natuurlijk. Want ik gun het haar van harte. Maar voor mij persoonlijk zijn dit absolute droomvondsten. Ik vind het sowieso geweldig dat ik erbij kon zijn toen zij deze munt vond, en dat ik deze vondst kan verwerken in mijn blog. Wie de vriendelijke heer op de munt is ga ik nog even uitzoeken. Iemand een idee?
Verder werden er nog heel veel muntjes zoals leeuwencenten, duiten en oorlogsmunten opgegraven. Evenals de nodige hoeveelheid gespen, die iedereen aan Eelco heeft gedoneerd. Eelco spaart namelijk gespen, dus hij ging met een mooie hoeveelheid weer richting huis.
We kunnen wel stellen dat dit uiteindelijk een fantastische dag is geworden. Leuke mensen, prachtige vondsten en prima weer. De verhalen over mythische schatgravers die detectoristen mooie vindplaatsen toefluisteren op koude en mistige dagen bleven misschien uit, maar we hebben wel degelijk schatten uit het verleden opgegraven.
Op het moment dat iedereen besloot om naar huis te gaan begon het ineens flink te regenen.
Alsof het werd uitgesteld voor ons..
